Jakub Jerzy Czarkowski

harcmistrz

Poradnik

dla

druŻynowego

Hufiec ZHP Warszawa Centrum

Warszawa 2001

Chciałabym, żeby książka nie była mentorskim wykładem kogoś, kto wie lepiej, i myśli, że w tej sprawie osiągnął wiedzę już pełną i skończoną. Chciałabym zaprosić do dyskusji zwłaszcza tych, dla których książkę tę piszę.

Antonina Gurycka

Kiedy rozpoczynałem pracę nad poradnikiem myślałem o broszurce takiej 30-40 stron. Potem w toku przemyśleń, rozmów poradnik rósł, rósł i rósł i cały czas mam wrażenie, że niema w nim tego wszystkiego, co by się Wam przydało. Również mam przekonanie, że to jeszcze nie koniec, że poradnik będzie zmieniany i udoskonalany a ci, dla których jest stworzony powiedzą jak i co w nim zmienić, udoskonalić.

Taki poradnik to nie jest dzieło jednej osoby. Jest on sumą doświadczeń wielu instruktorów, które były gromadzone, analizowane i zostały zebrane w całość. Metodyki nie uchwala się, nie jest ona częścią statutu, bierze się ona z naszych doświadczeń i jest wyrazem zbiorowej mądrości grona instruktorskiego. Nic, więc dziwnego, że różne grupy różnie na nią patrzą. Jestem świadom, że moje własne ograniczenia, instruktora z wielkiego miasta mogły spowodować, że drużynowy wiejskiej drużyny uzna go w wielu fragmentach za nie życiowy. Niech mi wybaczy...

Moim zamiarem a zadaniem poradnika było stworzenie materiału, który z jednej strony zbierze w całość metodykę harcerską i chociaż trochę ją systematyzując pomoże drużynowym i przyszłym drużynowym w ich pracy i szkoleniu się. Mam nadzieje, że chociaż trochę to zadanie wypełniłem.

Nie było natomiast moim zamiarem stworzenie jedynej, słusznej wersji metodyki, bo takiej wersji nie ma i być nie może. Można tylko pozostać z wyrazami współczucia dla tych, którzy myślą, że jest inaczej.

              Pragnę jeszcze podziękować tym, którym ja i ten poradnik wiele zawdzięcza. Przede wszystkim mojej żonie dh Ewie, bez której poradnik by nie powstał; bo była nieustannym źródłem motywacji, pomocy rad, i .... Dziękuję również moim profesorom z Uniwersytetu Warszawskiego przede wszystkim druhowi i profesorowi Andrzejowi Jaczewskiemu i pani profesor Janinie E. Karney, którzy nauczyli mnie jak patrzeć na sprawy wychowania i rozwoju; również w harcerstwie i co równie ważne nauczyli cenić wiedzę. Moim harcerskim nauczycielom i przyjaciołom oraz mojej Mamie, bez której cierpliwości i tolerancji nigdy nie zostałbym instruktorem.                                                                                   

Jakub Jerzy Czarkowski

Rośnie nowe pokolenie, nowa wznosi się fala.

Idą z wadami i zaletami, dajcie waru...