Skok w dal

Dyscyplina ta polega ona przede wszystkim na tym, że podczas najszybszego biegu należy trafić noga dokładnie na belkę i jak najszybciej dla skoku odbić się od niej. Do tego dochodzą dwa niezbędne elementy: siła woli oraz koncentracja na momencie odbicia. Osiągnięcie tych umiejętności, a przede wszystkim zdolność do ich pełnego wykorzystania jest „sztuka skakania w dal” (Igor Ter – Owanesjan).

Fazy skoku:

·        Rozbieg

·        Odbicie

·        Lot

·        Lądowanie

Stosowane techniki skoku w dal:

·        naturalna (kuczna) – kuczna pozycja ciała w czasie lotu.

·        kroczna – utrzymanie w locie pozycji wykrocznej.

·        piersiowa

·        biegowa

à Wszystkie techniki różnią się tylko fazą lotu.

à W szkole stosuje się najprostsze techniki – kuczną i kroczną.

Po rozbiegu, który powinien kończyć się odbiciem z belki, noga odbijająca prostuje się we wszystkich stawach, a noga wymachowa (ugięta w kolanie) wraz z ramionami wykonują wymach w przód – w górę, w zależności od wybranego sposobu wykonania skoku następuje:

·        podciągnięcie nogi odbijającej do wymachowej do pozycji kucznej

·        utrzymanie pozycji wymachowej i podciągnięcie nogi odbijającej do wymachowej w fazie przygotowania do lądowania.

W końcowej fazie lotu skoczek przenosi ramiona w tył i lekko prostuje nogi wyciągając je w przód. Lądowanie następuje na ugięte nogi, miękko amortyzując siłę zetknięcia z ziemią.

W ramach IMSz rozgrywany jest skok w dal z 1- metrowej strefy, której końcem jest belka.

Pomiaru długości skoku dokonuje się od najbliższego śladu w piaskownicy do najbliższego śladu zostawionego przez skoczka w strefie.

Jeżeli odbicie nastąpiło przed strefą, pomiaru dokonuje się od początku strefy.

Wynik w skoku w dal zależy od szybkości rozbiegu, siły i kąta odbicia, dlatego też należy nauczyć najpierw szybkiego biegu i prawidłowego odbicia jedną nogą.

Ćwiczenia przygotowawcze

·        wszystkie formy podskoków i skoków

·        odbicia w ruchu z lądowaniem na nogę odbijającą i wymachową

·        skok w dal z miejsca

·        wieloskoki – jednonóż, obunóż, naprzemienne

Rozbieg – długość rozbiegu dla dzieci powinna wynosić 12 – 16 kroków biegowych. Należy wykonać go jak najszybciej tak, aby przed samym odbiciem prędkość biegu była największa. Dobry rozbieg powinien kończyć trafieniem nogi odbijającej na belkę.

Odmierzania rozbiegu należy uczyć tylko dzieci wyjątkowo sprawne, przygotowujące się do startu w zawodach. Z pozostałymi dziećmi należy ćwiczyć skok w dal bez odmierzania, zarówno lewą jak i prawą nogą.

Nauka skoku w dal

·        skok w dal z wykroku z lądowaniem na nogę wymachową,

·        skok w dal z dwukroku

·        rozbieg 6-8 kroków – odbicie z wymachem drugiej nogi, lądowanie w określonej pozycji

·        rozbieg 6-8 kroków – dynamiczne odbicie nogą z równoczesnym wymachem drugiej nogi ugiętej w kolanie, w przód i lądowanie na nogę wymachową z przebiegnięciem w przód

·        j.w. z silnym podciągnięciem obu kolan do klatki piersiowej (w przypadku nauczania sposobem kucznym)

·        doskonalenie odbicia z przeskokiem nad poprzeczką

·        skok w dal ze średniego rozbiegu

·        skok w dal z pełnego rozbiegu

à W celu zaakcentowania odbicia i przedłużenia fazy lotu stosuje się często odbicie z podwyższenia.

à Odbicie z całej stopy, noga odbijająca wyprostowana w stawach: skokowym, kolanowym, biodrowym;

Tułów wyprostowany. Wzrok skierowany przed siebie.

à Zarówno w czasie nauki skakania jak i podczas zawodów, należy uczyć „oddawania” skoku, nawet jeśli nie było trafienia na belkę. Umożliwia to dokonanie poprawek w rozbiegu.

Dla dzieci młodszych:

-         odległość poprzeczki od miejsca odbicia 80 – 100 cm,

-         wysokość poprzeczki 30 – 40 cm,

Dla dzieci starszych:

-         odległość poprzeczki od miejsca odbicia 150 – 180 cm,

-         wysokość poprzeczki 30 – 40 cm.